Afgelopen winter hadden wij muizen op zolder……
Bosmuizen om precies te zijn. De zolder grenst aan onze slaapkamer en daar hoorde ik ze ook nog wel eens lopen. Op zich heb ik weinig tegen bosmuizen, die anders dan huismuizen, relatief weinig knaagschade aanrichten.
Leven en laten leven is dan vaak mijn motto.
Verse muizenkeutels in de schoenencollectie van de vrouw des huizes zorgden voor een lichte verandering in dat beleid…
Nu had ik al eens een thuistest gedaan met diervriendelijke vallen, dus die zijn weer uit het stof gehaald en op zolder geplaatst om de lokale muizenpopulatie uit te dunnen. Ik was al ingesteld op een continue actie, aangezien een oude boerderij met geen mogelijkheid muisdicht te maken is.
Gevangen muizen laat ik altijd buiten vrij. Op circa 50 meter van mijn huis ligt een bosrand die is ingericht met rommelhoekjes en voldoende dekking. Het is daarmee een prima habitat voor muizen. Natuurlijk had ik wel gehoord dat je muizen “niet te dicht bij huis” moet loslaten want dan bestaat de kans dat ze weer terug komen lopen maar met zo’n omgeving scheen mij die kans niet groot. Na 15 muizen in één etmaal te hebben gevangen begon ik hieraan te twijfelen…
“Niet te dicht bij” is nogal flexibel en een google actie levert gelijk verschillende afstanden van 50 tot 250 meter waarbij de meest genoemde afstand 100m. is, zoals ook de GGD op haar website benoemt.
Om de proef op de som te nemen zijn vijf muizen voorzien van een “knipje”. Dit is een methode die bij ecologisch onderzoek naar muizen wordt gebruikt om terugvangst te herkennen; de gevangen muis wordt gemarkeerd door een plukje haar op de bil weg te knippen (figuur 1). Dit maakt de muizen in het veld herkenbaar en groeit in enkele weken geheel terug. Vervolgens zijn ze losgelaten in de tuin op circa 50 meter van het huis.
Nog dezelfde dag zijn alle vijf de muizen teruggevangen op de zolder…
Figuur 1. Bosmuis met een knipje.
De muizen zijn wat aangesterkt met groente en zaden en daarna weer uitgezet, dit keer in een houtstapel op circa 100 meter van de vangplaats (figuur 2).
Twaalf uur later zaten drie van de vijf muizen alweer in de vallen op zolder. Deze muizen zijn meegenomen in de auto en enkele kilometers verderop vrijgelaten.
Figuur 2. Houtstapel.
Het aantal vangfrequentie op zolder begon daarmee af te nemen, over een verloop van drie dagen zijn nog eens vier bosmuizen gevangen. Deze zijn voorzien van een knipje op beide billen en circa 150 meter van de vangplaats vrijgelaten aan de andere kant van een verharde weg.
Ook van deze muizen zijn er binnen een dag drie teruggekomen (figuur 3). De teruggekeerde muizen zijn wederom met de auto verhuisd.
Hierna zijn er geen muizen meer gevangen. Dit heeft mogelijk mede te maken met de inval van de lente, een periode waarin er buitenshuis makkelijker voedsel te vinden is, het loof aan de struiken zorgt voor meer dekking en de behoefte aan een warme schuilplaats minder urgent is.
Het antwoord op de titelvraag is dus in ieder geval meer dan 150 meter!
Hopelijk is de populatie bosmuizen in huis weer voldoende op peil om het onderzoek voort te zetten. Al is het de vraag of mijn gezinsleden daar hetzelfde over denken 😉
Figuur 3. Teruggevangen muis en een volle val.